10-19-2008, 09:33 PM
Od wczoraj w Warszawskiej Operze Kameralnej coś dla miłośników oper Haendla – Giulio Cesare, z wybitnymi kreacjami wokalnymi i aktorskimi Olgi Pasiecznik (Kleopatra), Jacka Laszczkowskiego (Sekstus), Anny Radziejewskiej (Cezar) i Jana Modowida (Ptolemeusz), pod batutą Władysława Kłosiewicza. Olga Pasiecznik wzrusza do łez a zarazem zachwyca lekkością wykonania, jakby od niechcenia, karkołomnych arii, wykonując przy okazji figury taneczne z elementami tańca brzucha i makareny. Równie doskonały jest śpiewający sopranem Jacek Laszczkowski, co w dzisiejszych czasach jest ewenementem na skalę światową, choć za sprawą Słońca Peru profesja sopranisty-kastrata ma szansę się w Polsce odrodzić. Anna Radziejewska jest łudząco podobna do Cezara i bije w tej operze rekord co do liczby arii (naliczyłem ich osiem!), które u Haendla są na dodatek długie i niełatwe.
Co do muzyki – jest ona, jak to w operach Haendla, równie piękna jak nudna. Mamy tu powtórzony kilkanaście razy schemat: krótka scenka i/lub recitativo + dłuuuga aria. Dramaturgia jest więc bardzo umowna i zadaniem reżysera i scenografa jest wymyślić temu jakieś opracowanie pozwalające widzowi wytrwać te cztery godziny. Trzeba przyznać, że się udało. Pomimo trochę dziwacznych kostiumów (zwłaszcza biustonoszy) obrazy są piękne, w spektakl wkomponowani są a to mimowie, a to muzycy orkiestry, a to smutny skrzypek o wyglądzie Irlanczyka. Pomimo iż akcja rozgrywa się w Egipcie, całość jest mało orientalna – chyba najbardziej orientalnie wygląda znana miłośnikom sportu i czytelnikom Playboya Klaudia Carlos.
Do tego dochodzi znakomita oprawa muzyczna, oczywiście na instrumentach z epoki lub ich kopiach (klawesyny, lutnia, teorby, viola da gamba itp). Biletów już niestety nie ma, lecz przed każdym spektaklem są wejściówki, więc kto będzie chciał powinien wejść. Gorąco polecam, jest to jeden z najlepszych z klikudziesięciu spektakli, jakie widziałem w WOK.
<!-- m --><a class="postlink" href="http://www.operakameralna.pl/cesare.html">http://www.operakameralna.pl/cesare.html</a><!-- m -->
Co do muzyki – jest ona, jak to w operach Haendla, równie piękna jak nudna. Mamy tu powtórzony kilkanaście razy schemat: krótka scenka i/lub recitativo + dłuuuga aria. Dramaturgia jest więc bardzo umowna i zadaniem reżysera i scenografa jest wymyślić temu jakieś opracowanie pozwalające widzowi wytrwać te cztery godziny. Trzeba przyznać, że się udało. Pomimo trochę dziwacznych kostiumów (zwłaszcza biustonoszy) obrazy są piękne, w spektakl wkomponowani są a to mimowie, a to muzycy orkiestry, a to smutny skrzypek o wyglądzie Irlanczyka. Pomimo iż akcja rozgrywa się w Egipcie, całość jest mało orientalna – chyba najbardziej orientalnie wygląda znana miłośnikom sportu i czytelnikom Playboya Klaudia Carlos.
Do tego dochodzi znakomita oprawa muzyczna, oczywiście na instrumentach z epoki lub ich kopiach (klawesyny, lutnia, teorby, viola da gamba itp). Biletów już niestety nie ma, lecz przed każdym spektaklem są wejściówki, więc kto będzie chciał powinien wejść. Gorąco polecam, jest to jeden z najlepszych z klikudziesięciu spektakli, jakie widziałem w WOK.
<!-- m --><a class="postlink" href="http://www.operakameralna.pl/cesare.html">http://www.operakameralna.pl/cesare.html</a><!-- m -->