Oda do Rewolucji

[Sławek]

nie podchodzę zbyt poważnie do tego zakamarka mojego pisania, no ale taką mam na dzisiaj propozycję, może komuś ona przypadnie do gustu.




ODA DO REWOLUCJI

Rewolucjo!
syn Ci się nie udał!
wszak się tak
nie postępuje
z dziećmi
tyle wczoraj jeszcze
słałaś mi obietnic
tyle Tobie poświęciłem pieśni

Rewolucjo!
mi krzyż, Tobie gwiazda!
mi karabin,
Tobie patki na mundurze
niech się łożą,
ja pierdolę ich układy!
Tylko Twojej sprawie
wiernie służyć umiem

Rewolucjo!
Ty wyrodna matko!
Tyś mnie pierwsza
gnała na ulicę
z Twym imieniem
wypisanym na proporcach
z głupią wiarą,
że się ze mną będą liczyć

Rewolucjo!
Ty artystko niespełniona!
jeden kolor
Twoje dzieła znaczy
więc rozsmakuj się we mnie
nim mnie pożresz
najpiękniejszy obraz
buntu i rozpaczy

[Mat]

może komuś ona przypadnie do gustu

Mnie niestety nie przypadła. Nie znalazłem nic dla siebie... razi mnie wulgaryzm i cała forma apostrofy...

pozdrawiam

[Sławek]

a czy Twoim zdaniem podmiot liryczny mógłby zastąpić wulgaryzm czymś innym, co również brzmiałoby autentycznie?

[Mat]

hmmm... jeżeli autentyczność leży w wulgaryzmach to się wyrażę w oczekiwany sposób.. "Kruwa, ja pier... masz rację do zajeb...!! " jednak według mnie jest to dość naiwne podejście a i stwierdzenie

ja pierdolę ich układy!

brzmi tandetnie...

ale to tylko moja subiektywna opinia
pozdrawiam

[Sławek]

czy dziecko rewolucji, pożarte przez własna matkę ma używać wysublimowanego języka poetów, zostawiam pod subiektywną ocenę.

wyrażę w oczekiwany sposób.. "Kruwa, ja pier... masz rację do zajeb...!! "

nie, nieoczekiwany.

[Mat]

tak czy inaczej uważam, że ten wulgaryzm nie pasuję... albo zmień go na coś elokwentniejszego albo całkiem zrezygnuj z niego... nie pasuje mi połączenie oda-apostrofa-wulgaryzm

oczywiście jest to Twój utwór i nie chce w niego ingerować

pozdrawiam

[PMC]

Wiersz jest prosty, ale moim zdaniem dość celnie ujmuje istotę sprawy.
Mnie się pożeranie własnych dzieci kojarzy z rewolucją i Kronosem. Ot, takie luźne nawiązanie
Pozdrawiam serdecznie

[Simon]

Nieco mniej patosu i będzie lepiej.

[Sławek]

Simonie, nie utożsamiaj podmiotu lirycznego z autorem. Patos był zamierzony.
Podmiot liryczny wiersza jest skażony patosem rewolucyjnych przemówień, szczekaczek, które pchnęły go do oddawania krwi za nie swoją sprawę. Wie, że przegrał, popełnił błąd, był naiwny.
Ten wiersz nie mógłby istnieć bez patosu i wulgaryzmu. Spróbuj wejść w umysł takiego człowieka, przeanalizować sytuację jego oczami.
Ja tak to widzę.

[Simon]

Simonie, nie utożsamiaj podmiotu lirycznego z autorem.

A toś mnie ubawił. :rotfl:
Po pierwsze dlatego, że sam wypowiedziałem takową kwestię już chyba tysiące razy.
Po drugie.
Gdzie Ty w słowach: "Mniej patosu i będzie lepiej" dostrzegasz utożsamianie podmiotu lirycznego z autorem? :rotfl: :rotfl: :rotfl:

[Sławek]

bo liryka patosu jest często takim wezwaniem osobistym, kiedy to podmiot liryczny ściśle się z autorem pokrywa. Zresztą potem rozwinąłem wypowiedź