Wyborcza - wspomnienie w III rocznicę śmierci

[Krasny]

Przed kilkoma dniami w warszawskim dodatku do "Wyborczej" ukazało się z okazji trzecie rocznicy odejście wspomnienie o Jacku Kaczmarskim. Ewentualnym zainteresowanym wklejam treść:

Jacek Kaczmarki. Poeta, pieśniarz, bard. Kim był naprawdę? Przeintelektualizowanym pieśniarzem politycznym, jak chcą niektórzy, czy też poetą trafiającym swym słowem w najczulsze struny człowieczej egzystencji, jak domagają się inni?

Zapamiętałem Jacka z koncertów w warszawskiej „Piwnicy pod Harendą”, miejscu, które na zawsze już będzie mi się kojarzyło z Jego osobą. Pamiętam słowa rozpoczynające koncert w kwietniu 2001 roku – Dobry wieczór Wam wszystkim, bardzo się cieszę, że przybyliście tak licznie. Mamy Wielkanoc – ostatni raz widzieliśmy się tutaj w okolicach Bożego Narodzenia, fakt ten można by postrzegać metafizycznie. Samo przywitanie robiło wrażenie iście metafizyczne właśnie. Na nas, ówczesnych licealistach, chłopcach, którzy – jak pisał Zbigniew Herbert – „jeszcze nie wiedzą”. Nie trzeba było nawet czekać na pierwsze akordy „Upadku Ikara”, aby poczuć, że uczestniczy się w czymś niezwykłym.

Wtedy, wiosną sześć lat temu, nikt nie przypuszczał nawet, że „Mimochodem”, płyta którą miał „Upadek Ikara” zamykać, będzie ostatnią płytą Jacka. Tak samo nikt nie przypuszczał, że koncert z 19 grudnia 2001 roku ostatnim Jego koncertem.

Pamiętam jeszcze jedno spotkanie w „Harendzie”, równo jedenaście miesięcy później,. Była to promocja „Ale źródło wciąż bije”, antologii Jackowej poezji. Pamiętam Jego posępny wzrok i z trudem już dobywany głos, którym wygłosił krótkie przemówienie. Ćwierć wieku pisania – powiedział wtedy z właściwą sobie ironią – a wydawca mi mówi, że mieści się to na połowie dyskietki. Pamiętam ówczesny szmer „Jest Jacek!” przebiegający salę, choć On nie mógł już wtedy śpiewać. Jak echo tętnią słowa tłumaczonych z Wysockiego „Statków” : Przecież wrócę i ja, by zaśpiewać wam znów – za pół roku! Być może trudno być prorokiem we własnej sprawie.

Pamiętam ostatnie z Nim spotkanie, przypadkowe w zasadzie. Rozmowę o axolotlach, które wtedy kupował i o których napisał, że nie wiadomą czemu giną. Wracając zaś do Wielkiej Nocy, pamiętam treść życzeń świątecznych, które wysyłał do przyjaciół w 2003 roku. On, zodiakalny baran, cytował wtedy swoją piosenkę „Przeczucie”: Baran z cukru nie martwi się losu koleją.

Zmarł w Wielką Sobotę, 10 kwietnia 2004 roku.

* * *

Niech sobie znajdą własny temat
I niech go wyśpiewają sami.
Inaczej zdradzą wielbiciele
Że nie pojęli ze mnie wiele.

śpiewał w „Testamencie’95”. I jednego może być Jacek pewien, gdzieś tam, w zaświacie poetów, jeżeli takowy istnieje. Te akurat wersy, liczne grono słuchaczy i wielbicieli zrozumiało i przyswoiło sobie należycie.

[Zeratul]

A mógłbyś jeszcze podać autora (dla potomności ) - nawet w miarę sensownie pisze

Pozdrawiam
Zeratul

[Ludwik]

Czy mógłbyś podać autora wspomnienia (tak Elżbieta nie wie, za co stawia piwko) oraz dokładną datę tego wydania Wybiórczej (nie wierzę, żebyś nie wiedział)?

[ Dodano: 22 Kwiecień 2007, 21:20 ]

nawet w miarę sensownie pisze

No popatrz, tak się składa!

[partycja]

Hmmm. Brzmi znajomo )

[Szymon]

nawet w miarę sensownie pisze

Sensowny Autor to i sensownie pisze!

[Zeratul]

nawet w miarę sensownie pisze

Sensowny Autor to i sensownie pisze!

Tak się nawet zastanawiałem nad tą wersją :]

Pozdrawiam
Zeratul

[Niktważny]

(tak Elżbieta nie wie, za co stawia piwko)

?? A skąd Ty wiesz, co wie Elżbieta?

[Alek]

Przykro mi,ale ja też (?) nie wiem. O co chodzi z tym autorem?

[Niktważny]

O co chodzi z tym autorem?

O to, ze autorem jest Kraśny.

[Alek]

Aha. A po czym to można poznać?

[Młoda]

W Gazecie pod artykułem jest podpis

[Alek]

Dzięki! Właśnie o to mi chodziło!

[partycja]

Aha. A po czym to można poznać?

Po bardzo kraśnym stylu pisania o JK

[ Dodano: 24 Kwiecień 2007, 22:03 ]

Wysłany: Dzisiaj 21:37

Nie zrobiłam tego specjalnie.