"Srebrne struny"

[Voland]

No to czas na lekki odjazd



Na gitary mojej krzyk mury ustąpiły
Wolność chowa się jak tchórz za plecami losu
Poderżnijcie Gardło mi, podetnijcie żyły
Tylko strun nie ruszać, trzeba mi ich głosu

Z prochu w proch – i marność ponad marnościami
Pierwszy do butelki, ostatni do stosu
Uświnili duszę ciężkimi butami
Co tam, Byle struny… – trzeba mi ich głosu

Odebrali to, com miał w gitarowym pudle
Jeden trzymał drugi lał, nie liczyłem ciosów
W spacerniaka wdepczcie gruz, łeb maczajcie w kuble
Tylko strun nie ruszać, trzeba mi ich głosu

Tyle tego bracie. Nie ma na co czekać.
Co mi z dnia jasnego i nocnego nieba
Wyszarpali wszystko, co było, z człowieka
Strun nie ma. I teraz już mi nic nie trzeba…

[pkosela]

Dobrze się czyta.
Aczkolwiek momentami "zgrzyta":

i marność ponad marnościami

długie, ciężkie do wymówienia...

Wyszarpali wszystko, co było, z człowieka
Strun nie ma. I teraz już mi nic nie trzeba…

coś mi nie pasuje, ale nie mogę sprecyzować co...
A to mi się spodobało od pierwszego czytania:

Pierwszy do butelki, ostatni do stosu

Jeden trzymał drugi lał, nie liczyłem ciosów
W spacerniaka wdepczcie gruz, łeb maczajcie w kuble