Wójcicki śpiewający Kaczmarskiego

[Arek Kromski.]

Nie tylko ręce... Kolejna paranoja!

<!-- m --><a class="postlink" href="http://mp3.wp.pl/p/strefa/artysta/3372,utwor,14441.html">http://mp3.wp.pl/p/strefa/artysta/3372,utwor,14441.html</a><!-- m -->
Zgadzam się...

[SzAMaN]

Coz... Widzialem jakis czas temu fragment koncertu dla Jacka, na ktorym inni artysci wykonywali jego piosenki (min. Czerwony Tulipan swietnie wykonal "Arke Noego"). Na koncercie tym "A my nie chcemy", w aranzacji podchodzacej pod rocka, zaspiewala jakas kobieta (niestety nie wiem, kto to byl). To wykonanie mi sie naprawde podobalo. Roznilo sie od oryginalu, ale bylo wykonane z wyczuciem i poruszalo. A to, co prezentuja ci goscie to jest po prostu jeden lomot... Ale przynajmniej naleza sie slowa uznania dla chlopakow za to, ze nie jest im obca poezja spiewana. Jednak jej wykonywanie - moim zdaniem - powinni pozostawic innym.

[Artur]

Nie tylko ręce... Kolejna paranoja!

<!-- m --><a class="postlink" href="http://mp3.wp.pl/p/strefa/artysta/3372,utwor,14441.html">http://mp3.wp.pl/p/strefa/artysta/3372,utwor,14441.html</a><!-- m -->
Zgadzam się...

Jak ktoś ma słabe nerwy to radzę nie ściągać...

[Hydrozagadka]

ale sam "Ostati dzwonek" to koszmarny film - nudna, pretensjonalna agitka. Kiedy obejrzałem go dziecięciem będąc, pamiętam, że zrobił na mnie kolosalne wrażenie. Oczywiście piosenki Kaczmara i zapadająca w pamięć ostatnia scena z "Miejcie nadzieję" jako komentarzem muzycznym. Ale obejrzałem go niedawno, bo jak się zdaje C+ go puszczał i powiało zgrozą!!! Papierowe postacie, fabuła pisana na kolanie i z tezą - ech...

Ja bym powiedziała, że moze nie jest to głęboko psychologiczny film, ale też w żadnym razie nie papierowy. W gruncie rzeczy - to jest musical Takie "Hair".
I uważam, ze to bardzo dobry musical

[jodynka]

gdzieś w innym wątku też była rozmowa o Wójcickim i jego adaptacji "A my nie chcemy", ale już nie wiem w którym.

Wrócę jednak do "Ostatniego dzwonka" - dzięki uprzejmości Zeratula, w czwartek obejrzałam ten film pierwszy raz w życiu (tylko się nie śmiejcie, ja ogólnie rzecz biorąc bardzo mało filmów w życiu widziałam ).

Bardzo mi się ten film podobał. Wielkie zrobił na mnie wrażenie. Rzadko który film (z tych, które widziałam oczywiście )wzbudzał we mnie tyle emocji od początku do końca. Scenę, kiedy Wójcicki śpiewa "A my nie chcemy" przy strażakach i dyrekcji szkoły, czy sceny przedstawienia teatralnego, co chwilę stają mi przed oczami. I nie jest ważna dla mnie żadna "agitka", propaganda, scenariusz z tezą itd - takie było założenie twórców filmu, więc tak został zrealizowany.

Z chęcią będę do tego filmu wracać. Awansował on na 2 miejsce w moim pseudo-rankingu na ulubione filmy. Jest zaraz za "Misją", a przed "Ucieczką z kina Wolność", "Psami" i "Rejsem", gdzie trzy ostatnie są razem na miejscu trzecim (tak napisałam, gdyby to kogoś interesowało ).