Szkoła, idealizm edukacyjny itp.

[Tula]

Pokolenie dzisiejszych maturzystów po pierwsze na ogół słabo zna żcyiorys JK. Po drugie - na ogół kompletnie nie zna historii polski przełomu lat 70 i 80 (w klasach maturalnych aktualnie przeznacza się kilka ledwie godzin na całą historię po 1945 roku). Kaczmara pokolenie dzisiejszych maturzystów odbiera na płaszczyźnie głównie emocjonalnej (co widać na tym Forum, jak na dłoni).

Czyżby !! ?? :o Możesz mi wyjaśnić jak znajomość historii (przez człowieka "myślącego", a zakładam, że znakomita większość słuchaczy i czytelników wnikliwych Twórczości JK. to tacy ludzie) po 1945 roku ma się do tego czy się ją realizuje w ramach programu nauczania szkolnego czy też nie ?

Wybaczysz, Pawle, jesli sie wetne?
Otoz ma sie. Chocby dlatego, ze odpada szansa poznania jej niejako "z przymusu". Zeby w sobie rozwinac milosc do jakiejs dziedziny, trzeba byc jej najpierw przedstawionym. Szkola to do tego celu miejsce idealne. Tym wieksza szkoda, ze tak sie historie tam po lebkach traktuje...

[Tula]

Reprezentujesz idealizm edukacyjny ?

Naturalnie Musimy siac, choc grunta nasze marne...

Ja, zapewne w przeciwieństwie do Ciebie, Tulo, nie wierzę w możliwość zdobycia wiedzy w szkole.

Szkoda. Ja jestem nauczycielem, wiec na takiej wierze sie moje zycie opiera. Zreszta, moje doswiadczenie tez to mowi, ale moze po prostu mialam do nauczycieli szczescie.

A swoją drogą teza Pawła, że "pokolenie maturzystów" (rozumiem, że słuchających JK.) słabo zna historię po 1945 roku wydaje mi się mocno naciągana.

Ale nie calkowicie nieuprawniona, niestety.

[Szymon]

Ja jestem nauczycielem

Zdążyłem zauważyć : Tak z ciekawości pozwolę sobie zapytać... nauczycielem(ką) w Kopenhadze ? A czego nauczasz "na dalekiej północy" ?

Zreszta, moje doswiadczenie tez to mowi, ale moze po prostu mialam do nauczycieli szczescie.

Większość szkół w Polsce niestety wyrównuje poziom do przeciętnej, na czym cierpią uczniowie... bardziej zainteresowani tym, aby się czegoś dowiedzieć. I to się zaczyna już w podstawówce - uczy się czytać, liczyć :rotfl: Zdarzają się takie dzieciaki co już mając cztery lata te umiejętności opanowują i w szkole im się niesamowicie nudzi. Albo lektury na polskim - czasami trudno się zainteresować lekcją o "Szatanie w VII klasie" w szóstej klasie podstawówki, kiedy się właśnie czyta "Proces".

Ale nie calkowicie nieuprawniona, niestety.

To zależy od tego czy weźmiemy pod lupę Forumowiczów czy też jakichś zupełnie obojętnych na JK. maturzystów ?

Pozdrawiam serdecznie

[Tula]

Zdążyłem zauważyć : Tak z ciekawości pozwolę sobie zapytać... nauczycielem(ką) w Kopenhadze ?

Uzupelnie: jestem nauczycielem polonista z wyksztalcenia, a na "dalekiej Polnocy" zwyklym fizycznym robolem .

Albo lektury na polskim - czasami trudno się zainteresować lekcją o "Szatanie w VII klasie" w szóstej klasie podstawówki, kiedy się właśnie czyta "Proces".

Teraz z lekturami to w ogole nie ma problemu, ich sie zwyczajnie nie czyta, sa jakies smieszne fragmenty :zly: . A w usrednianiu nie ma niczego zlego -- nie znam wielu 12-latkow czytajacych "Proces", znam natomiast wielu, dla ktorych jedyna lektura sa podpisy pod zdjeciami w PLAYBOYU. I jak wsrod tego znalezc zloty srodek?
Poza tym drazni mnie to narzekanie na nauczycieli; wielu z moich kolegow i kolezanek po fachu byloby zachwyconych, gdyby przyszedl do nich uczen z prosba o rade, lektury lub zwyczajnie na pogawedke na temat Kafki chociazby. My nie jestesmy jasnowidzami...

-------------------------------------------------------------------------------------------------

od Zeratula: odpowiedź Szymona

[ Dodano: 22 Kwiecień 2006, 23:29 ]

jestem nauczycielem polonista z wyksztalcenia, a na "dalekiej Polnocy" zwyklym fizycznym robolem

Dołącz zatem do Forumowego grona nauczycieli polonistów (nawiasem mówiąc, nie musiałaś dodawać, że jesteś polonistką z wykształcenia - to widać ), którzy nie pracują w swoim zawodzie. Co do reszty to z tego co wiem w tej pracy nierzadko sprawdza się zasada, że im nauczyciel dłużej uczy tym mniej idealistycznie jest nastawiony i coraz mniej entuzjazmu edukacyjnego (podobnego do Twojego) okazuje. Życzę Ci zatem, żebyś była wyjątkiem, potwierdzającym tę regułę

Pozdrawiam

[Simon]

Co do reszty to z tego co wiem w tej pracy nierzadko sprawdza się zasada, że im nauczyciel dłużej uczy tym mniej idealistycznie jest nastawiony i coraz mniej entuzjazmu edukacyjnego (podobnego do Twojego) okazuje.

To prawda. Z tym, że dotyczy nauczycieli jako takich, nie polonistów w szczególności.
Nie wiem, czy Tula pracowała w zawodzie. Jest bowiem gigantyczna rożnica pomiędzy studiowaniem (i praktykami szkolnymi w ramach tegoż) a pracą na etacie. Mniej więcej taka, jak między zabawą na poligonie a walką na polu bitwy. Idealizm edukacyjny bierze się być może stąd, że Tula po skończeniu studiów nie pracowała w szkole (albo pracowała krótko).

[Szymon]

To prawda. Z tym, że dotyczy nauczycieli jako takich, nie polonistów w szczególności.

Oczywiście.

Idealizm edukacyjny bierze się być może stąd, że Tula po skończeniu studiów nie pracowała w szkole (albo pracowała krótko).

Ty też, Imienniku Drogi nie jesteś znowu takim weteranem, nieprawdaż ? Ja się temu zniechęceniu ogólnemu wcale nie dziwię i uważam, że skrajną nieuczciwością byłoby obwinianie za to nauczycieli, chociaż i wśród nich nierzadko zdarzają się tacy, którzy niejako z definicji nie nadają się do pracy w szkole.

Pozdrawiam serdecznie

[Simon]

Ty też, Imienniku Drogi nie jesteś znowu takim weteranem, nieprawdaż ?

Oczywiście. Ale sześć lat to wystarczający okres, by wyrobić sobie zdanie na pewne tematy. Sześcioletniego okresu nie uważam za krótki.

chociaż i wśród nich nierzadko zdarzają się tacy, którzy niejako z definicji nie nadają się do pracy w szkole.

Jak najbardziej. Wspominałem o tej różnicy pomiędzy studiowaniem kierunku a pracą w zawodzie. Za swojej kadencji przeżyłem z kilkanascie osób, które SAME doszły do tego wniosku i dały sobie spokój. Gorzej, kiedy jest to już stara matrona z trzydziestoletnim stażem, która trzyma sie stołka nawet po nabraniu praw do emerytury.

[Szymon]

Oczywiście. Ale sześć lat to wystarczający okres, by wyrobić sobie zdanie na pewne tematy.

Niezaprzeczalnie.

Za swojej kadencji przeżyłem z kilkanascie osób, które SAME doszły do tego wniosku i dały sobie spokój.

I chwała im za to !

Gorzej, kiedy jest to już stara matrona z trzydziestoletnim stażem, która trzyma sie stołka nawet po nabraniu praw do emerytury.

Widzę, że się (wyjątkowo) rozumiemy

Pozdrawiam serdecznie

[Zeratul]

Pokolenie dzisiejszych maturzystów po pierwsze na ogół słabo zna żcyiorys JK. Po drugie - na ogół kompletnie nie zna historii polski przełomu lat 70 i 80 (w klasach maturalnych aktualnie przeznacza się kilka ledwie godzin na całą historię po 1945 roku). Kaczmara pokolenie dzisiejszych maturzystów odbiera na płaszczyźnie głównie emocjonalnej (co widać na tym Forum, jak na dłoni).

Tu muszę się (niestety) z tobą Pawle zgodzić
Ja co prawda zdawałem jeszcze "starą" maturę, ale, tak jak pisze Paweł, z "historii najnowszej" miałem tylko kilka godzin
Oczywiście fakultet historyczny miał więcej, ale taki przeciętny matematyk może faktycznie mieć niewielkie pojęcie o historii PRL-u
Co gorsza nie ma nawet za bardzo kiedy tego nadrobić (szczerze mówiąc nie mam nawet czasu przeczytać materiałów ze strony :niepewny: )

Pozdrawiam
Zeratul

[Szymon]

Ale akurat historię powojenną (jak się ma szczęście to nawet przedwojenną albo i przed pierwszowojenn) - można przecież całkiem nieźle poznać z relacji naocznych świadków, którzy się podówczas interesowali polityką, a nie byli omamieni przez reżim. Poza tym nie oszukujmy się - zdobycie wiedzy (akurat w tej dziedzinie) o podstawowych faktach z historii powojennej zajmuje kilka godzin.

Pozdrawiam serdecznie

[Tula]

Nie wiem, czy Tula pracowała w zawodzie. Jest bowiem gigantyczna rożnica pomiędzy studiowaniem (i praktykami szkolnymi w ramach tegoż) a pracą na etacie. Mniej więcej taka, jak między zabawą na poligonie a walką na polu bitwy.

Nigdy nie pracowalam na etacie. Jednakowoz jestem z domu nauczycielskiego (siostra i matka) i spora czesc moich przyjaciol tez sie tym para. Znam szkole, jej realia i jej przywary od podszewki. I wiem, ze szkola moze i powinna wychowywac i edukowac. Wiem tez, ze sa nauczyciele, ktorzy nigdy do zawodu trafic nie powinni. Sa tez tacy, ktorzy szybko sie usredniaja i uznaja zasade niewychylania sie. Na szczescie sa i tacy, ktorzy sie nie poddaja tej ogolnej tendencji -- znam ich osobiscie i podziwiam tym bardziej, ze mam swiadomosc, jakie to trudne.

[Simon]

szkola moze i powinna wychowywac i edukowac.

Powinna. Tylko że zabiera się nauczycielom podstawowe środki wychowawcze. Nie możesz nawet krzyknąć na ucznia, bo - jeśli będzie wrażliwszy - trafisz na dywan do starej, która Ci zacytuje odpowiedni zapis np. z Kodeksu Uczniowskiego i podeprze się autorytetem rzecznika praw uczniowskich. Ja odebrałem w domu babcine, przedwojenne, bezkompromisowe wychowanie, a w szkole (podstawowej) uczyli mnie naprawdę dobrzy pedagodzy, którzy łoili mnie linijkami po łapach albo ciągnęli za pejsy - choć nigdy bez powodu.

Sa tez tacy, ktorzy szybko sie usredniaja i uznaja zasade niewychylania sie.

Są też szkoły, w których nie lubi się wychylania. W cenie jest matronka, która klepie ten sam konspekt od trzydziestu lat. W pewnym miejscu, gdzie pracowałem, założyłem Grupę Miłośników Twórczości Jacka Kaczmarskiego, mającą działać oczywiście w ramach zajeć pozalekcyjnych. Inicjatywa była na tyle obca pani dyrektor-nauczycielce fizyki, że skończyło się na tym, iż spotykałem sie z młodzieżą w szkole w ... soboty rano!

[Jaśko]

albo ciągnęli za pejsy

To jakaś szkoła wyznaniowa była?

[Simon]

Hehe, dobre. Oto skutki stereotypowych asocjacji
Nie, wuefista łapał w dwa palce kępkę przy uchu i ciągnął w górę, aż człek stawał na palcach.

[Szymon]

To jakaś koszmarna szkoła. Ja w "wieku podstawówkowym" to bym przypuszczalnie oddał takiemu wuefiście kamieniem albo słownie

[Simon]

Ja w "wieku podstawówkowym" to bym przypuszczalnie oddał takiemu wuefiście kamieniem albo słownie

No właśnie - o tym mówimy. O rożnicy w stosowaniu środków wychowawczych kiedyś i dzisiaj. Choć dzisiaj właściwie trudno mówić o obecności środków wychowawczych w szkole.

[Szymon]

Choć dzisiaj właściwie trudno mówić o obecności środków wychowawczych w szkole.

Co zresztą niesamowicie utrudnia, a czasami wręcz uniemożliwia pracę nauczycieli :/

[Simon]

Co zresztą niesamowicie utrudnia, a czasami wręcz uniemożliwia pracę nauczycieli

Otóż to. Ja akurat nie miałem takich problemów, bardzo lubię pracę z młodzieżą i na tym polu nie miewałem konfliktów. Bardziej użerałem się z cześcią tzw. ciała pedagogicznego. Natomiast miałem/mam koleżanki nauczycielki, które wracały na przerwę do pokoju nauczycielskiego spłakane i rozdygotane, bo klasy lub pojedynczy uczniowie dawali im popalić.
Pamietam przypadek mojej dobrej znajomej, która miała zastępstwo w nieznanej sobie klasie i w toku narastającego lekcyjnego konfliktu, od słowa do słowa, dziewczę nie wytrzymało i wymsknęło jej się: Kurwa!
Cyrk, który się potem odbywał woła o pomste do nieba. Jakaś uczennica opowiedziała to w domu (skrzetnie przemilczając rzecz jasna kwestię zachowania się klasy), odwracając sytuację. Rodziciel wpadł do szkoły, zrobił awanturę. Afera na całego. Dyrektor, pedagog, komisja dyscyplinarna. Dziewczyna w miesiąc straciła tyle nerwów, że stała się swoim cieniem.

[Nowhere Woman]

Gorzej, kiedy jest to już stara matrona z trzydziestoletnim stażem, która trzyma sie stołka nawet po nabraniu praw do emerytury.

Odniosę się do tego...
Najgorzej, gdy szkoła dla takiej nauczycielki stała się całym życiem i zastępuje jej wszystkie inne przeżycia (dzieci odchowane, uczniowie zawsze nowi). To celem jakiś emocji "angażuje się" w olimpiadę swoich uczniów, co objawia się tym, że przez pół roku czepia się, że nie został ów uczeń laureatem. Jak również twierdzi, że nigdy nie doniosła na ucznia, a potem rozmawia o jego rzekomo złym zachowaniu z wychowawczynią (uczeń rzecz jasna dowaduje się o tym ostatni)
Szacunek to wtedy ciężki kawałek chleba...