Spojrzenie

[michalf]

Popatrz uważnie na majestat Drzewa
Jak w stronę ziemi pochyla gałęzie
Które, bezbronne, każdy powiew trzęsie
I łamiąc - śmierci Lasu się spodziewa

Zamarłe w stanie wiecznej łagodności
Chociaż je każda burza niepokoi
Ono wytrwale na swym miejscu stoi
Jak pomnik niepojętej cierpliwości

Bo pośród Drzewa królewskiej korony
Tlą się odbiciem mroczne nieboskłony

Nie gardź spojrzenia dla gwałtownej Rzeki
Której spienione fale brnąc korytem
Pragną poznawać drogi w nim wyryte
Trudem swych przodków tnących skał powieki

Ona obrazem czystej wytrwałości
Bo chociaż w biegu spowalnia i krąży
Do swego celu nieustannie dąży
Nie dbając czyje z ziemi spłucze kości

Wszak rwącej Rzeki skłębione meandry
Kryją proroctwa wzgardzonej Kasandry

Zwróc czasem oko w pion strzelistej Góry
Której spękana grań mglistego szczytu
Była ostoją zabobonnych mitów
Gdy przeciw lękom budowano mury

Będzie przytłaczać niezmiennym ogromem
I głębią echa w rozpadlinach wołać
Lecz tylko szeptem do tych dotrzeć zdoła
Którzy zapragną nazwać ją swym domem

Tylko nielicznym wierzchołek garbaty
Ukaże nowe niedościgłe światy

Wiecznie wpatrzony w pałacyk człowieka
Poszukujący trwania w ulotności
Stajesz się ślepy na źródła mądrości
I nie pojmujesz gdzie twój czas ucieka

Człowiek tajemnic rozpoznać nie umie
Drzewa karczuje i Rzeki tamuje
Gór niezdobytych pochyłość bronuje
I pysznie mówi że żyje rozumnie

Łatwiej sekretny sens natury śledzić
Niźli rozpoznać co w człowieku siedzi

[DayneTane]

Na początek uwagi:
Pierwsza dotyczy wersu

Nie gardź spojrzenia dla gwałtownej Rzeki

to pewnie jakieś niedopatrzenie po prostu, toteż nie będe rozwijać.

Druga uwaga dotyczy przedostatniej zwrotki, w moim odczuciu warto by było popracować tu jeszcze nad doborem rymów.

Drzewa karczuje i Rzeki tamuje
Gór niezdobytych pochyłość bronuje

Wydaje mi, że trzykrotne użycie tej samej formy (osoba, czas, liczba) wpływa niekorzystnie na jakość rymów.
Ogólnie wiersz podoba mi się, a dwuwersy uważam za szczególnie udane!!!
pozdrawiam