Bajka o drwalu i drzewach

[michalf]

Szedł drwal ścinać drwa na opał w gęstym gaju
Spotkał drzewo najpiękniejsze w swym rodzaju
Już siekierę wzniósł do cięcia
Gdy las zadrżał od krzyknięcia:
Daj żyć drwalu za to będziesz żyć jak w raju!

Dam ci soki z mojej kory będziesz piękny
Będziesz sławny i nie zaznasz nigdy nędzy
Drwal nie dumał ani chwili
Brzydkie przodki jakoś żyli
Więc bez żalu ściął okrutnik wdzięczne pędy

Idzie drwal przez zagajniki i dąbrowy
Widzi drzewo a w gałęziach mądre sowy
Ani myśli topór wznosi
Aż tu nagle drzewo prosi:
Nie zabijaj ja ci za to dam bogactwo!

Za twą litość wszelką wiedzą cię obdarzę
Ludzie płacić będą gdy im drogę wskażesz
Drwal bez serca pierś pnie dumnie
Głupi wiedzy nie zrozumie
Zwalił mędrca - sowy w popłoch i odrazę

Aż napotkał na swej drodze drzewo brzydkie
Nie ma głosu lecz go czule głaszcze listkiem
Drwal uchwycił w pięść stylisko
Nagle w środku pękło wszystko
Wraca do dom choć pień krzywy nic nie piśnie

Będą głupie, będą brzydkie jego dziaty
Lecz choć biedny - drwal w uczucia jest bogaty
Nie ten człowiek jest wrażliwy
Który wzrusza się na dziwy
Lecz ten który cenić umie zwykłe światy