Wołgograd ‘43

[koselus]

Siedzimy w szańcach i na barykadach.
Zasypują nas ochłapy nieba,
Ścierwa budynków; w zastygłych śladach
Tkwią artefakty martwego drzewa.

Nie cichną syreny, znów białe noce…
Jak długo jeszcze? „Będziemy ginąć
Dokąd potrzeba”. Okrył mnie kocem
Major Bawarczyk.” Posiłki płyną”

Ich tu miliony nas stała garstka,
Jako sieroty gnijemy w śniegu.
Ojciec w niewoli, ta banda carska,
Tfu gdzież wam cara. ”Zuruck do szeregu”

Ah Ty Rad-osna zgrajo gawiedzi,
Czemuż nie dajesz zabrać tej ziemi?!
Wy ludzie dzicy, krewni niedźwiedzi.
My czystokrwiści łowcy jeleni.

Znowu wołają, czas doznać boju.
„Von vorn”. Tną grobowiska salwami.
Słodycz mam w ustach, szczypta spokoju.
Padłem bez tchnienia. Zmożony łzami.

* zuruck(niem) wstecz
* von vorn(niem) od/z przodu

[CeCe]

Jakoś mnie bardzo nie poruszył, ale to chyba z powodu tematyki. Tego typu wierszy już sporo, ale ogólnie lubię całkiem Twój styl pisania. Jest dość "mocny" i wiem, o co chodzi. :twisted: Uważam jednak, że mógłbyś popracować nad nim pod względem takim, że sądzę, że jeszcze nie wypracowałeś naprawdę swojego własnego stylu. Tak mi się tylko wydaje. Ja ogólnie się nie znam, na mat-inf siedzę.

Pozdrawiam

[gertruda]

Temat istotnie popularny, ale forma bez przesadnych udziwnień. Podobna mi się "Rad-osna"...
"Padłem bez tchnienia" - to mocno wytarte.