Teoria względności

[Szymon]

Teoria względności


nic nie dzieje się równocześnie

ale przecież
idę drogą prostą jak stare kobiety w wiejskim kościele
wśród odkrytych przez ciągłe odmawianie tajemnic różańca
i idę drogą krętą jak liście skręcone w wieniec laurowy
na pomarszczonym czole tymczasowego triumfatora
mówię że to niedobrze że jest tak a nie inaczej
i siedzę na miękkim krześle piję herbatę rozmawiam
chcę się uśmiechnąć spojrzeć w oczy zbliżyć
i odwracam głowę na widok człowieka

ale przecież teraz
jestem tu
i kurczy się wszechświat
tak szybko
że już nie ma chwil
których światło dotrze do nas
za milion lat


18.12.2003

[tsteifer]

piękny wiersz, zwłaszcza podoba mi się odmienność pierwszej i drugiej strofy, pewnie to ma jakąś nazwę ale nie znam się za bardzo na teorii
Radziłbym lekko jeszcze pierwszą część dopracować, może niepotrzebne to powtarzane "i" (i siedzę, i idę ...)
Koncówka, zwłaszcza metafora kosmiczna kapitalna

pozdrawiam

[gertruda]

Zwraca uwagę. Kojarzy mi się... z czymś niewysławialnym ze środka mnie.

A to powtarzanie "i" wydaje mi się, że jest celowe?

Pozdrawiam

[tsteifer]

pewnie celowe, ale moim zdaniem fajniejszy byłby rytm bez "i", poprzez powtarzalność układu drugiego wersu.
ale i tak swietny wiersz
pozdro

[Szymon]

Bardzo dziękuję. Muszę przyznać, że jestem zaskoczny tak pozytywnym odbiorem wyżej wzmiankowanego wierszyka. "I" - chociaż być może brzmi niezręcznie miało służyć (o ile dobrze pamiętam :wink: - to było pisane dwa lata temu) podkreśleniu współistnienia, czy też nawet jednoczesności obydwu czynności (aj - zrymowało się :wink: ). Bardzo dziękuję za odwiedziny i

Serdecznie pozdrawiam