Dobrożycielka

[keremenos]

Idziesz przed siebie wiatrem niesiona
Szeroko w przestrzeń rozkładasz ręce
Równo i mocno bije Ci serce
Swym blaskiem jesteś rozpromieniona.

Kiedy przechodzisz, wiatr cichnie w drzewach
Strumień przystaje w biegu na chwilę
Lot przerywają mgliste motyle
Słychać jak rosną róże na krzewach.

Słońce się wstydzi gdy w niebo spojrzysz
I chowa tarczę między obłoki
Ptaki zniżają swój lot wysoki
By móc Cię ujrzeć nim wyjrzeć zdąży.

Kiedy się śmiejesz, wszystko ożywa
Rodzą się dzieci i rośnie zboże
Z brzegów wylewa spienione morze
I nie zakłuje nawet pokrzywa.

A kiedy płaczesz, nadchodzi burza
Wiatr łamie drzewa w pobliskim lesie
Halny swój lament po górach niesie
Topią się mrówki w jezior kałużach.

Kiedy umierasz nadchodzi zima
Niedźwiedź zasypia, nie ma bocianów
Śniegiem przykryte są pola łanów
I śmierć przychodzi w nocnych godzinach.

Żyj więc! I życie w koło roztaczaj
Siej ziarna prawdy, lej miód miłości
Wytocz ze skały źródło mądrości
I zawsze z dobrym słowem powracaj.

[Markowa :)]

Muszę przynać, że wiersz mi się bardzo podoba, ale przede wszystkim zastanawiam się kim jest tytułowa bohaterka - Dobrożycielka... Czy autor mógł by mi coś zdradzić?

[keremenos]

No coż... Dobrożycielka z mojego wiersza nie jest nikim, czy też niczym konkretnym. Kwestię kim tak na prawdę jest chciałem pozostawić wyobraźni odbiorców Jednak kiedy pisałem, myslałem o kimś w rodzaju dobrego ducha, nimfy. Kimś, kto jest na tyle blisko z naturą i otaczajacym go światem, że potrafi go zmieniać i odwrotnie; natura widząc tą osobę dostosowuje do niej swoje zachowanie. Ale przede wszystkim zamierzeniem moim było aby po przeczytaniu tego wiersza można było chociaż na chwilę przenieść sie w miejsca gdzie takie zjawiska są możliwe

Pozdrawiam

[Markowa :)]

Hmmmm, no musze powiedziec, ze przede wszystkim zdolales mnie przenies w miejsce gdzie jest lato, albo przynajmniej wiosna, czyli pory roku, ktore lubie najbardziej i bardzo teskno mi do nich w tą mroczna zimę..