Spacer z Morfeuszem

[Mat]

Spacer z Morfeuszem

W sennym pląsie latarni
W nerwowym zgonie dnia
Mogę w końcu odnaleźć siebie

Po libacji kolejnych godzin życia
Konsumpcji
gorzkiego trunku wielkich przegranych
wytrawnych triumfów
słodkich radości
i mdłego szczęścia

mogę w końcu wytrzeźwieć
popatrzeć trzeźwo na świat

Podążając w rytm sennego miasta
Obserwowany rozumnym wzrokiem
Pobratymców, których śmierć dnia
Wygnała na poszukiwanie własnego życia

W ich oczach dojrzałem
to samo
Co widzę w swoich

Ten sam strach
Tą samą panikę
Tego samego kaca
Tego samego Morfeusza

[spalding]

chyba jestem jednak troche ortodoksem jesli chodzi o wiersze

ja bym go napisal ciagiem
i zamiescial w dziale
opowiadania ....

ciezko mi ocenic
wiersz bialy .....
moze kiedys bedzie mi
dane

[grusia]

Niektóre białe wiersze są bardzo fajne. Jednakże uważam, że takie się zwyczajnie łatwiej pisze, bo jedyną "regułą" jest dzielenie całości na wersy. Oczywiście, kiedy się zgrabnie dzieli, to wychodzi coś ładnego, ale to zależy nie tylko od konstrukcji W swoim dorobku mam ze trzy [najwyżej] białe utwory, bo nie mogłam znaleźć odpowiedniej formy dla tego, co chciałam napisać. Jeżeli ktoś jednak lubi "biało" pisać, to proszę bardzo, jeno umiejętnie
Podoba mi się druga strofa, gdzie używasz "smakowych" epitetów, ale dlaczego szczęście ma być mdłe? Toć to powinno być "niebo w gębie" lub coś podobnego :wink:
A ciągiem byłoby też ciekawie Mat, spróbuj.

[Mat]

ale dlaczego szczęście ma być mdłe

ostatnio cierpię na skrajności, jak jest źle to jest bardzo, bardzo źle... a jak jest dobrze... to aż za dobrze :wink: