Ballada o spalonej synagodze

[piotrek]

W piśmie hebrajskim zwykle nie zapisuje się samogłosek.

Miał jedną (do tej pory ma) - "alef" - w zależności od okoliczności czytaną jako "a" lub "o" niemniej to trochę mało

Tak w ogóle, to ma więcej liter, które wyewoluowały (u Greków i zdaje się Frygijczyków) w samogłoski. Ale to, że alef przerobiono na alfę, he w epsilon, het w etę (a tę w cyrylicy w "и"), jod w jotę, 'ajin w omikron, waw w digammę, a później w ypsilon, nie znaczy, że to to samo, co "a", "e", "i", "o" i "u". Jod i waw to raczej były półsamogłoski (nasze "j" i "ł"), a alef, he, het i 'ajin to różnego rodzaju przydechy - głoski miękkopodniebienne, krtaniowe, gardłowe (które my zapisujemy jako "h"). Sprawa w ogóle jest dosyć skomplikowana. Zdaje się, że jednak niektóre z tych przydechów jakoś się wiążą z samogłoskami. Pewnie widząc "alef" można się spodziewać, że jest tam coś na kształt "ha", a widząc "he", że coś na kształt "che", ale to nie to samo, co utożsamianie alefu z "a" i he z "e".

Później zaś stwierdzono, że warto samogłoski zaznaczać i we współczesnym hebrajskim i arabskim są one zaznaczane różnym układem kropek pod "właściwymi" literami-spółgłoskami.

Używali imienia Pana swego nadaremno?

No właśnie, przynajmniej w czasach około przełomu er - nie.
(Stąd zaskoczenie i cofnięcie się wysłanników Sanhedrynu, gdy tuż przed pojmaniem Jezus użył niewinnie dla nas wyglądającej frazy "Ja jestem", która jest przecież w zasadzie imieniem JHWH.)