"Starość Owidiusza"

[Szymon]

Dzięki bardzo, Szymonie, naprowadziłeś mnie na właściwą drogę!

Nie ma sprawy - w zasadzie to sam się ciągle zastanawiam jak zinterpretować ten tekst.

Wydaje mi się, że JK. w tej piosence popełnił błąd tzw."merytoryczny"
Miast Pojąłem, tworząc tu, jak z Ariadny powstaje pająk winno chyba być:
Pojąłem, tworząc tu, jak z Arachne powstaje pająk. Zawsze mnie to strasznie irytowało, podczas słuchania tegoż utworu : A może się mylę i nie ma błędu ?

Zwrócić także należy uwagę na ambiwalentny stosunek Owidiusza z piosenki (tj. tak zwanego podmiotu lirycznego) do Stolicy. Gdybyśmy tak wzięli pod lupę określenia, którymi tenże nazywa Rzym, moglibyśmy łatwo dojść do wniosku, że objawia względem niego zarówno pogardę jak i uwielbienie (zapewne używam nieodpowiednich słów, ale tuszę, że pojmiecie co mam na myśli):

patrząc z tęsknotą na niedostrzegalne szczyty Siedmiu Wzgórz, które człowiek zamienił w Wieczne Miasto,

Z dala od dworu i tłumu - cóż to za cena wygnania?

Cyrku w pustelnię zamiana spokój jednak odbiera

Rzymu mego kolumny! Wróg z murów was powydzieraI tylko we mnie zostanie czysty wasz grecki rodowód!Na nim jednym się wspieram tu, gdzie nie wiedzą - co Grecja

Łąki, pałace i ludzie - drżący Rzym mojej duszy -

Zdawać by się mogło, że wykreowany przez JK. Owidiusz podziwia te "Siedem Wzgórz", które człowiek zamienił w Wieczne Miasto, "kolumny Rzymu", powstałe
z "czystego greckiego rodowodu". Ogarnia go nostalgia, a jednocześnie ma świadomość, że Rzym w którym przyszło mu żyć jest już tylko "cyrkiem", w którym pod dyktando i na życzenie cesarza występują "dwór i tłum". Zdaje sobie sprawę z tego, że To Co Najważniejsze ze Spuźcizny Rzymu to nieśmiertelne dzieło sztuki (w tym jego własnej), które przetrwa barbarzyńsców.

Przepraszam, że tak naiwnie to ująłem, ale jak już pisałem wyżej chwilowo nie mam czasu się wgłębiać w temat.

Pozdrawiam serdecznie