12-19-2004, 09:22 PM
Nie wiem, czy zauważyliście, że Jacek często, kiedy tylko pasowało i dobrze to brzmiało
-
stosował aliterację?*
Parę przykładów, które akurat teraz wpadły mi w oko
-> "Krajobraz po uczcie"
<b>Gry</b>zące <b>pochwały, pochwalne</b> <b>gry</b>zmoły <i>(aliteracja krzyżowa)</i>
(...)
A <b>świe</b>ce <b>świe</b>ciły, by nic nie <b>oświe</b>cić
-> "Żółw w katedrze"
Pełznie żółw po płytach nagrobnych,
po marmurze szorują pazury.
Żałobne to szmery, żałobne,
milczą wierni, milczą marmury.
-> "Bajka"
Na jednym z wielu zwykłych drzew
<b>Klateczka wisi, w niej kanarek</b> -
<b>Przez pręty klatki śle swój śpiew</b>
Obłoki rozjaśniając szare.
(...)
<b>A klucz do klatki tej ma kot</b>
(...)
-> "Jan Kochanowski"
<b>Trze</b>szczy, cieknie i <b>tę</b>chnie, <b>wzdy</b>ma się i <b>wzdy</b>cha.
(...)
Bał się <b>swo</b>jego <b>stra</b>chu i <b>wsty</b>du się <b>wsty</b>dził,
-> Testament 95 (klasyczna aliteracja na zakończenie!)
<b>Że</b> może <b>ży</b>cie jest - do <b>rze</b>czy!
* Aliteracja - rymy wewnątrzwersowe/wewnątrzzdaniowe, powtórzenie jednej lub kilku głosek/liter na początku lub w akcentowanych pozycjach kolejnych wyrazów tworzących zdanie lub wers.
Aliteracja często była używana w dawnej poezji. Charakterystyczna była przede wszystkim dla języków anglo-germańskich. Ich budowa umożliwia bowiem tworzenie całych poematów aliteracyjnych (np.: słynny "Beowulf" bądź "Pan Gawaine i Zielony Rycerz", co w języku polskim jest raczej trudne - i stosuje się ją tylko "dorywczo" ;-)

stosował aliterację?*
Parę przykładów, które akurat teraz wpadły mi w oko

-> "Krajobraz po uczcie"
<b>Gry</b>zące <b>pochwały, pochwalne</b> <b>gry</b>zmoły <i>(aliteracja krzyżowa)</i>
(...)
A <b>świe</b>ce <b>świe</b>ciły, by nic nie <b>oświe</b>cić
-> "Żółw w katedrze"
Pełznie żółw po płytach nagrobnych,
po marmurze szorują pazury.
Żałobne to szmery, żałobne,
milczą wierni, milczą marmury.
-> "Bajka"
Na jednym z wielu zwykłych drzew
<b>Klateczka wisi, w niej kanarek</b> -
<b>Przez pręty klatki śle swój śpiew</b>
Obłoki rozjaśniając szare.
(...)
<b>A klucz do klatki tej ma kot</b>
(...)
-> "Jan Kochanowski"
<b>Trze</b>szczy, cieknie i <b>tę</b>chnie, <b>wzdy</b>ma się i <b>wzdy</b>cha.
(...)
Bał się <b>swo</b>jego <b>stra</b>chu i <b>wsty</b>du się <b>wsty</b>dził,
-> Testament 95 (klasyczna aliteracja na zakończenie!)
<b>Że</b> może <b>ży</b>cie jest - do <b>rze</b>czy!
* Aliteracja - rymy wewnątrzwersowe/wewnątrzzdaniowe, powtórzenie jednej lub kilku głosek/liter na początku lub w akcentowanych pozycjach kolejnych wyrazów tworzących zdanie lub wers.
Aliteracja często była używana w dawnej poezji. Charakterystyczna była przede wszystkim dla języków anglo-germańskich. Ich budowa umożliwia bowiem tworzenie całych poematów aliteracyjnych (np.: słynny "Beowulf" bądź "Pan Gawaine i Zielony Rycerz", co w języku polskim jest raczej trudne - i stosuje się ją tylko "dorywczo" ;-)
"Choć tyle wiemy własnym doświadczeniem:
W nas jest Raj, Piekło -
I do obu - szlaki."
W nas jest Raj, Piekło -
I do obu - szlaki."