Axolotl - dwa teksty

[Simon]

W dziale Twórczość widnieje tekst "Axolotla" odmienny od edycji z "Tunelu".
Domyślam się, że Art wprowadził go przed ukazaniem się tomiku, pewnikiem korzystając z premierowych publikacji prasowych.
W ostatecznej redakcji tekst jest nieco zmieniony.
Sądzę, że warto pod tym samym tytułem w umieścić na stronie oba teksty, z odpowiednią adnotacją. Taka praca w słowie, pokazuje pewną ewolucję koncepcji Poety, jest frapującą ciekawostką.

[Simon]

Minęły dwa miechy. Można prosić o jakąś odpowiedź? :

[lodbrok]

Zgadzam się to mogłoby być ciekawe, ale chyba przede wszystkim trzeba umieścić tę wersję z Tunelu...

[Simon]

ale chyba przede wszystkim trzeba umieścić tę wersję z Tunelu...

Taką opcję postuluję: dwa teksty obok siebie, z zaznaczeniem - edycja z "Tunelu", edycja wcześniejsza.

[Przemek]

Zgadzam się, ja osobiście lepiej znam wersję wcześniejszą i do niej komponowałem muzyczkę (choc akurat to bez znaczenia do której)

[Bea]

Przemku - tak przy okazji, skoro już o tym napisałeś - ja bym chętnie tego posłuchała. Twojej kompozycji Axolotla nie słyszałam i jestem bardzo ciekawa . Czy możesz to udostępnić? :

Pozdrawiam

[Przemek]

No postaram się coś wykombinowac

[Bea]

Dobra, to kombinuj a ja cierpliwie czekam : . Dzięki

[Artur]

Ma ktoś ochotę przepisać? To zajmę się przez ten czas dy...

[Simon]

Ma ktoś ochotę przepisać?

Ale co przepisać? Tekst Axolotla?

Tak, mam coś w sobie z Cortazara,
Coś z niemowlęcia, coś ze starca,
Mleczną biel tkanki, krwi amarant,
Ot – pół człowieka, pół – padalca.

W jednej istocie larwa, mumia,
Mieszkaniec głębin, badacz mielizn,
Którego głowę łysą, dumną
Wieńczy pióropusz krwistych skrzeli.

Aztecki – ptasi i jaszczurzy,
Trochę nikczemny, trochę święty,
Jak lud, o którym świadczą gruzy
Piramid dżunglą porośniętych.

Żre was ciekawość i odraza:
- Taki człowieczy, choć nieduży,
Nijaki, jak na okaz płaza…
- Wszyscyśmy płazy w gwiazd kałuży.

Krok w tył w gonitwie ewolucji
Znaczonej ślepym wszak wysiłkiem –
Zamiast się dręczyć bytem ludzkim
Wpełzłem w odmętów łono chyłkiem.

Tu – Kontemplator Prądów, Sternik
(kompas od nosa do ogona) –
Jestem w zasadzie wszystkożerny,
Nieskłonny wskutek postu skonać.

Bez końca umiem trwać w bezruchu
Wsparty łapkami na otchłaniach
Podobny do mitycznych duchów,
Bez których niewart sen – posłania.

Karmi mnie Wielki Akwarysta,
Który wszelaką ma padlinę,
Otacza mnie tęczowy kryształ…
I nie wiem tylko – czemu ginę.

Osowa 5.04.2003

[Artur]

Dodałem jako widomości na razie, i tak będzie ten dział do remontu